Το μελάνι των κανιβάλων

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ, με ανάμεικτα συναισθήματα, όσους δημοσιολογούν στο διαδίκτυο. Υπάρχουν στιγμές που υποκύπτω στη σαγήνη των αστραπιαίων αντανακλαστικών τους: παραδόξως, βρίσκονται πάντα εκεί, ετοιμοπόλεμοι, με τους κυνόδοντές τους σε κοινή θέα και τα νύχια τους αρκούντως αιχμηρά, λυσσαλέοι ιαγουάροι που ονειρεύονται νυχθημερόν τον κατασπαραγμό. Τις περισσότερες φορές, όμως, μου προκαλούν ένα αφόρητο αίσθημα ναυτίας˙ με τρομάζει η θορυβώδης τους διαφάνεια, ο μολυσματικός οίστρος, η ιδεοψυχαναγκαστική μανία τους να δηλώσουν επιδεικτικά την εκκωφαντική τους παρουσία. Μερικοί εξ αυτών, οι πιο χυδαίοι, έχουν πλέον εξελιχθεί σε εθνικής εμβέλειας παντογράφους, γενικών καθηκόντων χαλκέντερους κοινωνικούς σχολιαστές, οι οποίοι ταχυγραφούν εν ριπή οφθαλμού για το ο,τιδήποτε (ανακριβές: στο καθ’ όλα ευρύτατο γνωστικό τους φάσμα δεν έχουν, μέχρι στιγμής, συμπεριλάβει την εντομολογία, την ξυλογλυπτική, τις αποφράξεις αποχετεύσεων και την υψηλή ραπτική). Φαίνεται πως η υποσημείωσή τους –άλλοτε σιελορροούντως παιγνιώδης και άλλοτε αχρείαστα σοβαροφανής– προτίθεται να εισδύσει (ως ταύρος μαινόμενος) ή να επικαθίσει (όπως η σκόνη ή ο λεκές) όπου βρει ελεύθερο χώρο, δηλαδή και εν ολίγοις παντού. Έτσι, επιβεβαιώνεται, με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο, η πανάρχαια θεωρία περί των λίαν αφροδισιακών ιδιοτήτων της εξουσίας: προφανώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον πυρέσσοντα φαλλό αντικαθιστά η ένστυτη γραφίδα (ή, μάλλον, η σχεδόν τελετουργική κίνηση των δακτύλων επί του πληκτρολογίου – κίνηση τετριμμένη και μηχανιστική όπως οι έντονες παλινδρομήσεις της ιδρωμένης παλάμης στον αυνανισμό). Γραφή κατεξοχήν φαλλική (παρότι εκ των πραγμάτων ανεγκέφαλη), η οποία εγκολπώνεται λάθρα τον κώδικα και τη ρητορική της πορνογραφίας: αυτού του είδους ο λόγος, όπως ακριβώς το υπερμέγεθες γεννητικό όργανο του άνδρα-επιβήτορα στα πορνογραφικά φιλμ, οφείλει να διογκωθεί, να ανυψωθεί και να σκληρύνει ως εκεί που δεν πάει, ώστε να ικανοποιήσει πλήρως τις χαμερπείς επιθυμίες του (εντός ή εκτός κάδρου) αναγνώστη. Αυτός ο λόγος, όμως, στην πραγματικότητα δεν μπορεί ούτε να διακορεύσει ούτε να γονιμοποιήσει. Οι υμένες έχουν προ πολλού διαρραγεί και τα αιδοία πλημμυρίζουν σπερματοκτόνα. Εν τέλει, αυτό που μένει είναι τα κατάλοιπα μιας εκτυφλωτικά εντυπωσιακής σε διάρκεια και ποσότητα εκσπερμάτωσης. Αρκεί όμως αυτό; Εδώ πρόκειται προφανέστατα για άλλης τάξεως σύμπτωμα: η γραφή εκπίπτει σ’ ένα ακατάσχετο εντυπωσιοθηρικό δημοσιογραφείν, προορισμένο να αγρεύσει όσο το δυνατόν περισσότερες επευφημίες. Το αδικαίωτο δράμα του γραφομανούς έγκειται στην ίδια του τη νεύρωση: επιθυμεί διακαώς η τελευταία λέξη (και κάθε τελευταία λέξη) να είναι αποκλειστικά δική του. Από την άλλη, ο γραφομανής βδελύσσεται, σε βαθμό παράνοιας, τον κενό χώρο: κάθε τι πρέπει πάση θυσία να επεξηγηθεί, να αναπαραχθεί, να διχοτομηθεί, να πολλαπλασιασθεί. Κι αυτό, επειδή ο horror vacui λειτουργεί ως καθρέφτης: σε φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με την ίδια σου την κενότητα. Αυτός ο τρόμος, άλλωστε, προκάλεσε τον θάνατο της Μέδουσας. Η αντανάκλασή της, ο μοναδικός αδιάψευστος μάρτυρας της φονικής της τερατωδίας.